!…سه نقطه های دل لیمو...!

حالا اماده ست که بیاد.همه این سالها منتظر این روز بوده

میشندیما اما حواسم یه جای دیگه بود. داشتم جزوه هام رو زیر و رو میکردم ببینم چیکار کردم صبح تا حالا و چقدر باید بیدار بمونم و اون یکی امتحانی که دو ساعت بعدش دارم رو چطور مدیریت کنم اما اون منتظر جواب بود

یهو حواسم پرت شد.پرت شدم توی روزهایی که قرار بود همینطوری تکرار بشن ولی با یه حال دیگه.یه مدل دیگه.

به ساعت نگاه کردم دیدم ۲ نیمه شبه.همه جا تاریک و ساکته. کتابم رو بستم و خوابیدم

تلاش تلاش تلاش تلاش تلاش تلاش تلااااش تلاششششش

نشد نشد نشد نشد .نمیشه! 

دیگه نمیخوای.

به سال بعد این موقع فکر میکنم که دیگه توی این سیستم آموزشی ناقص نیستم و اتفاقات این روزها رو آسونتر تحمل میکنم(هر چند "ن" میگه بعد از پایان این ترم صحبت کنیم شاید متقاعد شدی که بیشتر توی دانشگاه بمونی)

دلم خواب و استراحت فراوان میخواد! اما تا ماه بعد کنسله :))

+چند تا احساس دارم که باید راجع بهشون بیشتر فکر کنم.مثلا ترس ، یا اینکه احساس تنهایی میکنم.یا حس گیجی حتی.

(ترجیحا این پست رو نخونید)

و دقیقا 3 ساعته که یهو دنیا با اون عظمتش روی سرم آوار شده

یه جوری دارم درد میکشم انگار که روحم داره از جسمم جدا میشه

دیدی اینجور مواقع انقدر همه چیز سنگینه نمیتونی تصور کنی که بابا اینم میگذره!مثل همه روزای خوب و بدی که گذشت و نموند اینم نمیمونه اما الان؟فکر نمیکنم صبح بشه حتی

اگه امشب صبح بشه ، اگه سحر بیاد ، نمیدونم؟بازم همون آدم دیروزی ام؟

آدم وقتی تو زندگی یه چیزای ناخوشایند و تلخی رو به بهای رسیدن به چیزای دیگه ای تحمل میکنه یه جورایی مطمئنه که به اون چیزایی که میخواد میرسه و قراره اون وصال طعم تلخی ها رو از بین ببره و محو کنه.یا شاید هم دوست داره که مطمئن باشه میرسه تا تحمل سختیها اسونتر بشه.

حالا فکر کن من بلندپرواز ایده آل گرا و نتیجه گرا ، یهو حباب مطلوبهام بترکن.

و الان بغض و حسرت و خشم و درماندگی تلخی های تلخ تر از زهری که گذشت و مطلوبی که حاصل نشد داره عذابم میده.رنج سالهای دراز نوجوانیم و عمری که وقف شد و میوه ش رو دزد برد عمیقا ناراحتم میکنه.یاد آوری تمام روزها و ثانیه هایی که در آرزوی آینده بودم دلم رو میسوزونه.فکر کن از یه کوه پر از سنگلاخ و خار و خاشاک و ناهمواری بگذری و با پاهای زخمی برسی بالا دو قدم مونده به قله یه هلیکوپتر بیاد و یکیو پیاده کنه و بگه اون فاتح قله ست! تو الکی اومدی بالا

+یه جوری تحت فشاریم و این داستانهای دو استاده بودن برای هر درس داره اذیت میکنه که به صورت تئوری و ثبت شده 24 واحد دارم اما عملا دارم 30 واحد امتحان میدم :/ 

ممنونم از احوالپرسیتون.خوب میشم...

این عکس دانشگاهمه.مربوط به چند روز قبل از بیماریم.

داشتم فکر میکردم انگار که از پارسال تا حالا یک قرن گذشته.اصلا یادم نمیاد وقتی اینجا قدم میزدم چی تو سرم بود و چه حسی داشتم.اما این اخرین باری که قدم زدم رو یادم موند.یه حس دلتنگی و ناراحتی.ناراحتم از این که فرصت نشد دانشجو باشم.خوش بگذرونم و همه چیز رو ببینم.همون مدتی هم که دانشگاه بودم خیلی ازش استفاده به اون صورت نکردم.فقط درس خوندم و انگشت شمار تفریح که الان حتی نمیتونم یادآوری کنم و لذت ببرم ازش.

+ امیرعلی سردار افخمی معمار تئاتر شهر درگذشت.رفتن چنین انسانهایی ناراحتم میکنه.حیفن

امیدوارم همه ی بیمارها شفا بگیرن و خوب شن.منم همینطور