!…سه نقطه های دل لیمو...!

به نظر من هم انصاف نیست :))

من هم از همه جا خارج شدم برگشتم وبلاگ ... 

حتی اگر ۰ خواننده هم داشته باشم برام مهم نیست . می‌نویسم برای آیندگان :)

الان دیگه برای من نوعی بعد این همه سال نوشتن کامنت مهم نیست . دوست دارم مطالبم خونده بشه . شاید آدم‌ها دیگه نظری ندارن که بدن . ولی درنهایت وقتی چیزی رو می‌نویسی یعنی داری تجربه‌ای رو منتشر می‌کنی تا بقیه هم استفاده کنن

توی پادکستم هم گفتم که دلیل ضبط پادکست اینه که تنها وجه تمایز شامپانزه‌ها و ما اینه که شامپانزه‌ها نمی‌تونن غیبت کنن و ما می‌تونیم. جفتمون هم زبان داریم و می‌تونیم ارتباط برقرار کنیم . ولی شامپانزه‌ها نمی‌تونن غیبت کنن و بگن مثلا دیروز پیش فلانی بودم فلانی این کار رو کرد . و همین غیبت کردنه که باعث میشه علم پیشرفت کنه و بشر به پیشرفت امروزی خودش برسه.

برای همینه که می‌نویسم و از نوشتن هرگز خودم رو خلاص نمی‌کنم چون میدونم این تجربه درنهایت باید انتقال داده بشه . حالا به قول تو چه با ۴۰ تا نظر و چه با صفرتا نظر . و الان هم که وبلاگ‌ها از روی نظرات دریافتی شون قضاوت میشن . به نظر من اگر کسی به خاطر نظر کم یه وبلاگ خوبی رو نمی خونه حقشه که از اون مطلب جا بمونه و از دست بده . من سعی می‌کنم خوب بنویسم و مخاطبم اگر دوست داشت وقتی خوند چیزی عایدش بشه . این رو میگذارم دست مخاطب . حتی اگر مخاطب من محدود هم باشه باز هم این خللی توی نوشتن من ایجاد نمی‌کنه . من می‌نویسم و منتشر می‌کنم و اگر کسی احساس نیاز کرد می‌خونه و نکرد هم نکرد. مهم اینه من چراغم رو برای همیشه روشن نگه دارم و بنویسم و اطلاعاتم رو و تجربیاتم رو برای آیندگان هم فقط نه حتی برای امروزی‌ها به اشتراک بگذارم تا استفاده کنن

برای همین الان وقتی شروع کردم اصلا برام مهم نیست چقدر نظر گرفتم و چقدر فالو شدم.  همین که حتی یک نفر بخواد من رو بخونه و بخونه و از پست من استفاده کنه برای من بسه :)

ولی خب زیاد بودن خواننده‌ها باعث میشه که آدم انرژی بگیره و بفهمه خواهانش زیاده و بیشتر سعی کنه مطالب خوبی رو برای انتشار آماده کنه.

آره . برای همین من می‌نویسم و پخش می‌کنم

در مورد شامپانزه‌ها کمی بیشتر توی پادکستم اگر اشتباه نکنم قسمت ۱ حرف زدم و هدفم اصلا از ضبط پادکست همین داستان بود . که این رو هم از یه کتاب به عاریه گرفته بودم .

گرچه مخاطب انگیزه میده اما همین که جریان داشته باشم و بنویسم برای من قشنگتره تا اینکه مثلا ۴۰۰ تا نظر داشته باشم . من دوست دارم پستم رو ۲ میلیون نفر بخونن ولی کسی نظر نگذاره ، تا اینکه فقط چهارصد نفر بخونن و همه شون هم نظر بذارن و عدد نظرات مثلا بشه ۴۰۰ . دوست دارم که تجربه ام بیشتر انتقال داده بشه و آدم‌های بیشتری بخوننش . از بین این دوتا قطعا دو میلیون خونده شدن بدون نظر رو انتخاب می‌کنم :)

و امیدوارم همیشه نوشتن رو ادامه بدیم :)

والا پادکست‌ها رو توی اپل پادکست و کست باکس و گوگل پادکست و همه جا دارم ولی متاسفانه سر همون طرحه تصمیم گرفتم از از قسمت ۱۵ به بعد رو روی وبلاگم آپلود کنم . که آدم‌ها دانلودش کنن و بتونن سرعتش و تو پلیرهای مختلف اگر دلشون خواست بیشتر کنن و..

از قسمت ۱ تا ۱۵ رو احتمالا می‌تونی از اپ‌های پادکست بشنوی ولی پیشنهاد می‌کنم از قسمت ۱۶ و اینا که روی وبلاگ می‌ذارم دانلود کن که بتونی روی پلیری بذاری که بتونی سرعتش رو زیاد کنی و گوشش بدی . چون خود من این کار رو می‌کنم و نمی‌دونم این سرویس‌ها واقعا این امکان رو دارن یا نه . برای همین کست باکس رادیو هاتف رو سرچ کن میاره

از اون قسمت هم که روی وبلاگ می‌‌ذارم بتونی دانلود کنی روی سرور داخلی هم میذارم که ترافیکش نصف باشه بعد بذار روی دور تند گوش کن که خیلی هم ازت وقت نگیره.

من منتظر پیروزی توی نبردتم . برای همینه که برام مهمه که پادکست رو اگر لطف می‌کنی و گوش می دی و به من افتخار میدی حداقل دور تند گوش بدی که به پیروزیت لطمه نزنه