!…سه نقطه های دل لیمو...!

چهار پنج ماهه که پذیرش یه دانشگاه توی آمریکا رو دارم. شبی که نتیجه اومد یاد تمام سالهای قبلش و تلاشهام و خستگی ها و ناامیدی ها افتادم و اشک شوق و ذوق بود که صورتم رو خیس کرده بود. مطمئن بودم دیگه رفتنی شدم. اما الان؟ استادم بهم ایمیل میده، همزمان واتساپ پیام میذاره و میگه مرداد منتظرتم،  کارای سفارتت به کجا رسید؟ ولی جوابی دریافت نمیکنه مجدد پیام میده و پیگیری میکنه. 

و من چرا سریع جوابشو ندادم؟ چون سرم شلوغ بود:| قلبا دلم میخواست جوابشو سریعتر میدادم اما شرایط طوری رقم خورده که مجبور باشم نادیده اش بگیرم. نه که نخوام

سلام.

یه مدته کلا برنامه خاصی ندارم، اکثر اوقات با الف بیرون یا دفتریم. کلا میشه گفت اونقدری که یه برنامه منظم و آموزشی داشته باشم خونه نیستم. میرم بیرون و وقتی هم که خونه ام تا میام استراحت کنم و به خودم بیام قرار بعدی گذاشته میشه. 

من بخاطر اسم و فامیلیم همیشه نفر آخر دفتر کلاسی توی مدرسه و دانشگاه بودم، یه بار نشد یکی مونده به آخر باشم

خلاصه بگم! امروز بعد از چهار پنج بار پیام و زنگ و پیگیری متوجه شدم سه روز قبل برای همه ایمیل ارسال شده و تایم آزمون اسپیکینگشون مشخص شده الا من :))))))))

صبح از طرف سنتر آزمون آیلتسم برام ایمیل اومد که آزمون اسپیکنگم شفاهیه، و من که منتظر آزمون حضوری و زل زدن به چشم های اگزمینر با اعتماد بنفس و اکتهای دستم که ناخوداگاه هم هست اما موثره بودم، تا ایمیل رو دیدم پنیک کردم!! ببین همینطوری اششششک هام ناخوداگاه سرازیر شده بود و با خودم میگفتم من همه پلهای پشت سرمو خراب کردم که نتیجه قطعی بگیرم، حالام دارن منو تو شرایط کنترل نشده میذارن، حتی پیام هم دادم بهشون توی سایت که چرا حین ثبت نام به من نگفتین انلاینه؟ و با یه جمله دروغ که بله ما اطلاع دادیم چت رو روم بستن. 

تحت فشار روانی واسه درس و کارمم، و روزشمار واسم شروع شده، دیگه چیزی نمونده تا روز موعود و بعدش به امید خدا یه خیال نسبتا راحتتری که بشه زندگی رو با ارامش بیشتری جلو برد واسم ایجاد میشه

الان هم خوبم اما یهو آشوب میشم و میترسم. 

خیلی برنامه ها دارم واسه مهر 

چون تا آخر شهریور قفلم و باید سعی کنم هرطور شده این پروژه رو تموم کنم که بعدش دیگه ازادی انتخاب داشته باشم. از حسش بخوام بگم؟ مثل دو هفته مونده به کنکوره. همونطوری!

این وسط اسباب کشی هم داریم و خونه جدید منتظرمه. هر چند خیلی واسش سخت نمیگیرم چون دیگه نهایتا دو سه ماه دیگه به طور ثابت اینجا باشم. بعدش در حال چرخش بین این خونه و اون خونه و دفتر خواهم بود. 

اون روز تو راه برگشت از باشگاه تنها بودم، تصمیم گرفتم پیاده روی کنم، ماه کامل بود. آسمون و خیابون ها رووووشن و هوا هم خوب بود. داشتم با خودم فکر میکردم که من واقعا دارم زندگی رو زندگی میکنم این روزها. منتظر نیستم فردایی بیاد که ازش لذت ببرم. با اینکه تحت فشارم ولی خوشحالم. درس میخونم، کار میکنم، کتابمو مینویسم، رابطه هامو مدیریت میکنم، مشاوره هامو میرم، باشگاه میرم و ورزش میکنم(که خیلی از روند پیشرفت جسمیم خوشحال و راضی ام:))) )، تقریبا هفته ای یک یا دو بار با هدف خوش گذرونی از خونه میرم بیرون و با الف وقت میگذرونم، کتاب میخونم، روی خودم کار میکنم، دیگه از زندگی چی میخوایم؟ همینه دیگه... مثلا منتظری بری یه شهر دیگه، یه کشور دیگه که تازه شروع کنی لذت ببری؟ نباش. زندگی همین روزاست.(من سابق منتظر بود، الان نه دیگه)

ولی اینم بگما! پروژه شهریورم به خیر و خوشی بگذره از مهر مسلما بیشتر هم بهم خوش میگذره... 

خلاصه که این روزها خیلی التماس دعا! انرژی مثبت بفرستین برام ممنون میشم؛))