صبح از طرف سنتر آزمون آیلتسم برام ایمیل اومد که آزمون اسپیکنگم شفاهیه، و من که منتظر آزمون حضوری و زل زدن به چشم های اگزمینر با اعتماد بنفس و اکتهای دستم که ناخوداگاه هم هست اما موثره بودم، تا ایمیل رو دیدم پنیک کردم!! ببین همینطوری اششششک هام ناخوداگاه سرازیر شده بود و با خودم میگفتم من همه پلهای پشت سرمو خراب کردم که نتیجه قطعی بگیرم، حالام دارن منو تو شرایط کنترل نشده میذارن، حتی پیام هم دادم بهشون توی سایت که چرا حین ثبت نام به من نگفتین انلاینه؟ و با یه جمله دروغ که بله ما اطلاع دادیم چت رو روم بستن.
بعدش یادم اومد که دانش من ک همونه بابا، مدت ها هم هست دارم با پارتنر اسپیکینگم ویدیوکال میکنم و چیز جدیدی نیست برام. خلاصه که خودمو جمع کردم
اما میدونی اون اشکها بخاطر چیز دیگه ای بود، داستان همون پل های پشت سر.
یادتونه گفتم استعداد درخشان شدم و میتونم بدون کنکور ارشد بخونم؟ خب اپلای نکردم، فقط فرم دانشگاه تهران رو فرستادم برای رشته ای که فقط یه نفر ظرفیت داشت و اونم از کارشناسی های خودشون میگرفتن قطعا. دو ماه بعد، یک ساعت مونده بود سایت دانشگاه خودم بسته بشه، الف اصرار کرد ک برو اپلای کن حالا چیزی از دست نمیدی که، منم سایت رو باز کردم دیدم باید حضورا میرفتم فرم میگرفتم!! هیچی دیگه با این که تیک درخواست رو زده بودم سایت رو بستم.
امروز دوستم ف پیام داد که نتایج استعداد درخشان اومده، تو اپلای نکرده بودی؟ حیف بودی و فلان
رفتم چک کردم دیدم دانشگاه خودم، رشته خودم ارشد قبول شدم :))))) لنتی ها من که حتی اطلاعات شخصیم هم ننوشته بودم کامل:))
فکر کنم این کار خدا بود میخواست بهم بگه اینم پلهایی که خراب کرده بودی، درستشون کردم برات حالا دیگه گریه نکن برو امتحانتو بده.
