!…سه نقطه های دل لیمو...!

اما میدونی؟ حال خوب و آرامش نباااید وابسته به بیرون باشه

مثل همون خوشبختی.یه حس درونیه.فعل و انفعالیه که در فکر و ذهن و روحت اتفاق میفته و میتونه چنان روی دنیای پیرامونت اثر بذاره که فکرش هم نمیکنی :)

یه عالمه حال خوب و آرامش به خودم و حتی به وبلاگم و خواننده هاش بدهکارم.

توی این چند هفته اخیر که یکم در حال تغییر کردن و بازبینی نگرشم به زندگی ام فهمیدم نباید بجنگی.جنگیدن به این معنی که بخوای چیزی رو یا کسی رو به زور به دست بیاری.وظیفه تو فقط تلاش کردن و انجام دادن هر کاریه که فکر میکنی لازمه‌.بقیه اش رو باید رها کنی.باور کن نتیجه خودش میاد! به بهترین نحو ممکن.

تو بهترین خودت بودی.و این خیلی مهمه.

حال نسبیم در مقایسه با پستهای قبلیم خیلی عالیه اما هنوز زمان میخوام تا ذهن و دیدگاهم و حالم رو بازبینی کنم و اشتباهاتش رو متوجه بشم و برگردم به اون لیمو کوچولوی قشنگ درونیم *-* کودک درونمو میگم :))

یه مدت به واسطه اموزش مجازی کنترل و مدیریت استفاده از فضای مجازیم هم از دستم خارج شده بود اما توی اصلاح این هم دارم موفق میشم.دیگه توی مجازی استراحت نمیکنم.به جای چت کردن های بی سرو تهی که قرار نیست نتیجه خاصی واسم داشته باشه یا واقعا لول حالم رو عوض و مثبت تر کنه پادکست گوش میدم.یا حتی میخوابم!! چیزی که خیلی هم اتفاقا جسمم این روزها نیاز داره.توی اینستاگرام وقت تلف نمیکنم.روی چیزی که برام سودی نداره وقت نمیذارم.از ادمهایی که منفی ان یا بودن باهاشون حالم رو میگیره دوری میکنم. باور کن حتی گاهی تنهایی و نشستن در سکوت خیلی خیلی مفیده.

و خیلی کارهای دیگه که انجام میدم و یا توی برنامه ام هست که پیاده کنم.

در حال بازسازی روح و روانمم خلاصه :)

شما چی؟موثرترین راه برای حفظ آرامش و حال خوبتون چیه؟

کلی با افکارم سر و کله زدم و گولشون رو خوردم و تلاش کردم واقعیت رو از توهم تشخیص بدم

ارزشهای خاک خورده ام رو زنده کنم و اهدافم رو مرور کنم

هنوز زمان نیاز دارم که بیشتر فکر کنم اما خوشحالم که بخش سیاه داستان برام تموم شده و حالم خوبه :)

به پشت سر نگاه میکنم و خوشحالم توانایی این رو داشتم که کارهایی که واجب بودن رو انجام بدم و مدیریت کنم. *_* 

حالا اماده ست که بیاد.همه این سالها منتظر این روز بوده

میشندیما اما حواسم یه جای دیگه بود. داشتم جزوه هام رو زیر و رو میکردم ببینم چیکار کردم صبح تا حالا و چقدر باید بیدار بمونم و اون یکی امتحانی که دو ساعت بعدش دارم رو چطور مدیریت کنم اما اون منتظر جواب بود

یهو حواسم پرت شد.پرت شدم توی روزهایی که قرار بود همینطوری تکرار بشن ولی با یه حال دیگه.یه مدل دیگه.

به ساعت نگاه کردم دیدم ۲ نیمه شبه.همه جا تاریک و ساکته. کتابم رو بستم و خوابیدم

تلاش تلاش تلاش تلاش تلاش تلاش تلااااش تلاششششش

نشد نشد نشد نشد .نمیشه! 

دیگه نمیخوای.

به سال بعد این موقع فکر میکنم که دیگه توی این سیستم آموزشی ناقص نیستم و اتفاقات این روزها رو آسونتر تحمل میکنم(هر چند "ن" میگه بعد از پایان این ترم صحبت کنیم شاید متقاعد شدی که بیشتر توی دانشگاه بمونی)

دلم خواب و استراحت فراوان میخواد! اما تا ماه بعد کنسله :))

+چند تا احساس دارم که باید راجع بهشون بیشتر فکر کنم.مثلا ترس ، یا اینکه احساس تنهایی میکنم.یا حس گیجی حتی.

(ترجیحا این پست رو نخونید)

و دقیقا 3 ساعته که یهو دنیا با اون عظمتش روی سرم آوار شده

یه جوری دارم درد میکشم انگار که روحم داره از جسمم جدا میشه

دیدی اینجور مواقع انقدر همه چیز سنگینه نمیتونی تصور کنی که بابا اینم میگذره!مثل همه روزای خوب و بدی که گذشت و نموند اینم نمیمونه اما الان؟فکر نمیکنم صبح بشه حتی

اگه امشب صبح بشه ، اگه سحر بیاد ، نمیدونم؟بازم همون آدم دیروزی ام؟

آدم وقتی تو زندگی یه چیزای ناخوشایند و تلخی رو به بهای رسیدن به چیزای دیگه ای تحمل میکنه یه جورایی مطمئنه که به اون چیزایی که میخواد میرسه و قراره اون وصال طعم تلخی ها رو از بین ببره و محو کنه.یا شاید هم دوست داره که مطمئن باشه میرسه تا تحمل سختیها اسونتر بشه.

حالا فکر کن من بلندپرواز ایده آل گرا و نتیجه گرا ، یهو حباب مطلوبهام بترکن.

و الان بغض و حسرت و خشم و درماندگی تلخی های تلخ تر از زهری که گذشت و مطلوبی که حاصل نشد داره عذابم میده.رنج سالهای دراز نوجوانیم و عمری که وقف شد و میوه ش رو دزد برد عمیقا ناراحتم میکنه.یاد آوری تمام روزها و ثانیه هایی که در آرزوی آینده بودم دلم رو میسوزونه.فکر کن از یه کوه پر از سنگلاخ و خار و خاشاک و ناهمواری بگذری و با پاهای زخمی برسی بالا دو قدم مونده به قله یه هلیکوپتر بیاد و یکیو پیاده کنه و بگه اون فاتح قله ست! تو الکی اومدی بالا