بیاید وقتی به یه جایی رسیدیم تو زندگیمون ، یادمون نره کی بهمون کمک کرد ، کی وقتی هنوز به اون مطلوب نرسیده بودیم کنارمون بود ، کی ما رو با عدم وجود اون مطلوبه پذیرفته بود.کی همراه واقعی ما تو تنهایی ها و سختی ها بود.بیاید وفا و معرفت داشته باشیم.دوستی هامون رو ، خانواده هامون رو ، هم کلاسی هامون رو ،و هر رابطه دیگه ای که داریم رو بخاطر چنین چیزهایی خراب نکنیم.و طوری رفتار نکنیم و حرفی نزنیم که به اون آدمها آسیب بزنیم
این که یکی کنکور قبول میشه یکی نمیشه ، اینکه یکی پولداره یکی نداره ، یکی کار داره یکی بیکاره ، یکی میتونه یه کاری رو انجام بده و یکی دیگه تواناییش رو نداره شخصیت آدم رو نمیسازه.شخصیت آدمها توی وجودشونه.چشممون به مقام و منصب و حساب بانکی دیگران نباشه.آدمها رو اگه میخوایم بخاطر خودشون بخوایم نه منافعی که برامون دارن.انسانیت اینه
حالا اگه کسی دوست داره انسان نباشه خب اون انتخاب خودشه.ما میتونیم پیشش نمونیم.
چیزی که زیاد دارم میبینم این روزا تو فضای مجازی و صفحات روانشناسی و واقعا تصورش هم سخته مثلا دوستت باهات این کار رو بکنه
شاید اینم مثل بقیه چیزا باید فرهنگ سازی بشه.نمیدونم
+این پست رو برای دوست ناشناسی نوشتم که از چنین چیزی گله کرده بود.میگذره! یه روزی دیگه اسم اون آدم هم یادت نمیاد.فکر کنم همه ما چنین چیزی رو حتی یک بار هم که شده تجربه کردیم و میفهمیم چه حسیه.
- شنبه ۱ آذر ۹۹
