وقتی توی زندگی یه اتفاق برات بیفته یا موضوعی پیش بیاد که """اصلا""" انتظارش رو نداشتی یکم داستان سخت میشه.
مثلا از یه آدمی ، یه مسئله ای یا چیزی مطمئنی و یهو خلافش ثابت شه.
خب تو اونجا دیگه ممکنه پتانسیل این رو داشته باشی که تبدیل شی به یک آدم شکاک ، ضعیف ، یا کسی که توی اون موضوع نقطه ضعف داره.
دارم در مورد روی منفی قضیه صحبت میکنم.کما اینکه خلافش هم میتونه اتفاق بیفته و تو بعدش احساس قدرت و اعتماد بنفس داشته باشی و چقدر خوب!خوشبحالت!
اما میخوام بگم روی بد داستان برا من پیش اومد و من تونستم از پسش بربیام و بعد از گذشت روزهای تلخی سر پا شم و به راهم ادامه بدم و شاد شم و....
اما انگار یه بخش کوچیکی از ذهنم توی گذشته جا موند! میدونی چی میگم؟
در حالی که مسئله برام حل شد و تموم شد ، درحالی که عبور کردم اما یه گوشه ای از ذهنم باورش توی گذشته مونده.هرچی میشینم باهاش صحبت میکنم که لیموجان حقیقت اینه! اونه! فلانه بیساره ، در لحظه قانع میشه و خوب میشه اما ممکنه یک ساعت بعد دوباره حرف خودشو بزنه.
و میدونی الان مشکلم چیه دقیقا؟ اینکه دارم از اینکه هربار مجبورم دست ذهنم رو بگیرم ببرم یه گوشه واسش توضیح بدم تا به خودش بیاد کلافه میشم دیگه.چرا باور نمیکنه و تموم نمیکنه؟
دوست دارم حقایقی که براش تعریف میکنم بشن دیفالتش.نه هی هربار من مجبور شم تنظیم کنم که :|
تصور کن هربار گوشیت رو خاموش میکنی و روشن میکنی مجبور باشی ساعتش رو تنظیم کنی.خسته کننده نمیشه؟
شما چی؟تجربه ش کردین؟چطور از پسش براومدین؟
- شنبه ۸ شهریور ۹۹
