روز اول دو ساعت بعد از اینکه من رسیدم خاله ام و پسر وسطیش! هم اومدن.تا یکم جو آروم شد خواستم استراحت کنم 6_7 تا از دوستام اومدن و تا 11 شب با هم بودیم
روز بعد خونمون نذری داشتیم و خانواده دخترعموی مامان و عموی خودم هم به خاله ام اضافه شدن.و البته دوستم الف
پنجشنبه هم عصرش رفتم مهمونی
این همه هم تهران صبر کردم که برگردم اینجا برم پیش آرایشگر خودم.اونم نبود
و امروز هم به جمع کردن وسایلها گذشت
ساعت چهار هم خونه رو به مقصد تهران ترک کردم! با خاله ام رفتم
و موقع خداحافظی با خانواده ام یکم گریه کردم.راستش خیلی کم اینجا بودم.و اینکه اصلا اصلا اصلا فرصت نشد توی جمع خانواده خودم باشم و باهاشون صحبت کنم
از حسم بگم که وقتی رسیدم نه خونه واسم خونه بود نه خوابگاه... حس میکردم متعلق به هیچ کدوم نیستم.هیچ جا نمیتونم جای پامو محکم کنم
و طبق برنامه هام احتمالا این وضعیت تا ده سال آینده به همین منوال باشه..
پس بیا بهش عادت کنیم
که همه نیازمندی ها و حال خوب کنهامون توی یه کوله جا شن
که یاد بگیریم چطوری تنهایی خوش باشیم
که باد بگیریم مسافر باشیم
که یاد بگیریم چطوری برای یک سفر دوازده ساعته و دوری دو ماهه خانواده مونو بغل کنیم بدون ترس از گریه کردن :))
قبلا هم گفته بودم از خداحافظی خوشم نمیاد.ناراحتم میکنه
الان هم در راه برگشت به تهرانم
دوباره شروع زندگی خوابگاهی و دانشجویی و حواشی....
گزارش کار آزمایشگاهم رو ننوشتم.اون یکی هم گروهیم که ترم آخره گفت امتحان داره نمیتونه به جای من بنویسه.اون یکی که هم کلاسیمه گفت هنوز کارهای مهمترش رو تموم نکرده و فکر نکنه برسه بنویسه
این در حالیه که من آزمایشگاه هشت صبحم رو نمیرسم
و اون یکی ساعت ده رو اگه برسم گزارش کار ننوشتم.
باید برم بگم توی راه بودم و دوستان هم گروهی لطف نکردن دو صفحه خط کشی کنن و یه نمودار بکشن ، فردا خودم مینویسم میارم :/
تازه غذای دو روز آینده ام هم رزرو نکردم یادم رفت :/
- جمعه ۱۸ آبان ۹۷
