!…سه نقطه های دل لیمو...!

بدهکار خودتون نیستید؟!؟!؟!

عجب ...😄😄

 موفق باشید

باید بگم اگه هدفت پزشکیه !!حتی 10 سال پشت کنکور بمونی  !!باز هم ارزششو داره!!

حالا سال قبل تموم شد!کلی تجربه داری!درصدها  خوبه !!راحت می تونی خیلی پیشرفت کنی!!

ناامید نباش !!خیلی دوست داشتم شرایط تو رو داشتم شب  و روز درس می خوندم !!!بهترین فرصت رو داری !! واسه پزشک شدن !از دست نده!!

موفق باشید!

بعدا خودت می فهمی چرا گفتم 60 درصد !

یه سال پر از آرمشو موفقیتو از خدا واست میخوام:)

موفق باشییی خانومی:)

لازم نیست هر بار هر کیو میبینی به صد تا سوال اینکه نیخونی؟ چقد میخونی؟ آزمایشی هاتو چیکار کردی و ... جواب بدی 

رسما حال آدم بهم میخوره با این سوالا

منم سال کنکورم خیلی گیج شده بودم و اصرار داشتم راه خودم رو برم بعد یهو یکی می اومد بهم می گفت وای خاک تو سرت فلان کتاب فلان استاد رو کار نکردی تستاشو بد بخت؟

یا نمی خواستم قلم چی شرکت کنم، یهو والدینم رو احضار می کردن مدرسه براشون درباره ی فواید قلم چی سخن وری می کردن.

از نظرم یه کتاب تست شیمی کافی بود، ولی معلم شیمی مون به زور پول چاپید و فقط کتاب شیمی بود که کرد تو پاچه مون و همه ش رو چرک نویس جعلی می ساختم واسش که گیر نده چرا حل نکردی.

تو خونه که دیگه نور علی نور بود، هر کس می رسید یه راه حلّی ارائه می داد و گیج ترم می کرد.

ای کاش ولم می کردن به حال خودم. 

به زور اصرار داشتن روش درس خوندنی که من خودم دوازده سال باش رفتم جلو رو عوض کنن یه شبه. در صورتی که من روشم اون بود و امتحان خودش رو پس داده بود و بازم جواب می داد اگه می ذاشتن. زیاد خوندن جواب نمی داد واسم. تو کتاب خونه درس خوندن جواب نمی داد. پشت میز نشستن جوواب نمی داد. یاد گرفته بودم کم درس بخونم ولی مفید. یاد گرفته بودم کف اتاق پخش بشم و خوابیده کتاب بگیرم دستم. یاد گرفته بودم تو محیط شلوغ درس بخونم و محیط خلوت فقط خواب آلوده م می کرد. این تو کلّه ی هیچ کدومشون نمی رفت. حبس شدن تو اتاق جواب نمی داد روم. حذف موبایل و بازی کامپیوتری برای همیشه جواب نمی داد. شب زنده داری، خروس خون بیدار شدن کسلم می کرد بد تر. زدن از فعالیت های جانبی ای که هر سال داشتم باعث شد وقت آزاد داشته باشم ولی نه برای درس خوندن برای میدون دادن به فکر های منفی ای که اون زمان اصلا وقت درگیری باهاشون نبود. من به روشم ایمان داشتم. تو دلمو خالی می کردن هی. اینا رو هیشکی نفهمید. 

همه ی سال ها من به حال خودم رها بودم و خودم به تنهایی از پس همه چی بر اومدم، اون سال آخر که لازم بود ولم کنن تا آرامش داشته باشم، از همه وری سر کردن تو جونم. خانواده، مدرسه، فامیل، دوست، آشنا، پشتیبان های خودخواه منفعت طلب قلم چی. همه شون.

هیشکی به خودم اعتماد نداشت و این سردم می کرد. شاید فقط یکی از معلم هام بود که جلو همه شون وای میستاد و من واقعا ممنونشم چون اگه نبود من همینم قبول نمی شدم.

منم اصلا راضی نبودم و نیستم از اون شرایط.

به خودت ایمان صد درصدی داشته باش فقط. این شرط اوّلشه. بقیه ش حلّه خود به خود.

خودِ خودت، و تو هرجور که دوست داری میتونی توش خاطراتتو ثبت کنی و هرجاشو که نخواستی سانسور کنی، اگه کسی نوشته هاتو دوست نداره یا فکر می کنه تظاهره این مشکل تو نیست عزیزم، خب میتونه نخونه :)