برای منی که سکوت یکی از ویژگی های خیلی خیلی بارزمه و همیشه یک عالمه حرف نگفته واسه گفتن دارم عجیب نبود؟! اینکه ۴۵ دقیقه بی وقفه ویس فرستادم و مخاطب همیشگی برخلاف همیشه! در سکوت به تمام غرغرهام گوش داد!
اینا میتونست توی همون کافه ی چوبین قهوه ای خلوت و جذاب روی اون نیمکتهایی که تو تنها نشستی گفته شه ولی نشد...
میترسم! که این حسرت نبودنه تا ابد بمونه برامون ... (نترس لطفا! تجربه خوبی از ترسیدنها نداری)
الان هم پتانسیل همون روزمو دارم ولی نیستی! قرار هم نیست باشی تا مدت کمی که برام زیاده (چی دارم میگم؟!) شاید بخونی اینجا رو پس سفرت به سلامت دوست خوبم! :)
- سه شنبه ۲ آبان ۹۶
