به عنوان کسی که جسما توانایی بارداری و مادر شدن داره هیچ وقت تصور نکردم روزی فرزندی داشته باشم.یه دوره ای اصلا دلم نمیخواست مادر بشم.یه دوره دیگه هم بهش فکر کردم و به صورت `شرطی` ذهنم قبول کرد که شاید هم یه روز بخواد مادر بشه
چندتا دلیل داشت ، یک اینکه اساسا دنیا رو جایی نمی دیدم که بخوام انتخاب کنم و شخص دیگه ای رو بهش اضافه کنم.نه که خیلی جای بدی باشه،اصلا.اما خب ترجیح میدادم حالا که اون بچه توانایی انتخاب بودن و نبودن نداره من تو دردسر نندازمش.
دو اینکه هیچ وقت مطمئن نبودم که چطور میشه یه بچه رو تربیت کرد و پرورش داد که پشیمون نشد،که مطمئن باشی داری چیز درستی بهش یاد میدی
سه اینکه بچه هم مثل هر چیز و فرد دیگه ای میتونه تعلق خاطر زیادی با خودش به همراه بیاره و چه بسا بیشتر از بقیه چیزها و فردها حتی.پس من اون آدمی نیستم که توانایی تاب آوردن زمین خوردن ها و مریض شدن های اون رو داشته باشم یا حتی از دستش بدم.
و خیلی دلیل های مادی و معنوی دیگه
همه این ها در گذشته موندن
امشب حین انجام کارهام یهو فی البداهه و بدون پیش زمینه ذهنم رو مشغول کرد و اومدم بنویسم.
این روزها چی؟ حس میکنم اونقدر دنیا رو دیدم و تجربه کردم،اونقدر بلوغم پیش رفته،اونقدر زمین خوردم و بلند شدم و ادمهای متفاوتی سر راهم قرار گرفتن و من از این ها درس گرفتم و بزرگ شدم که دیگه بتونم مادر «باشم» ، نه صرفا سیستم تولید مثل! نه اینکه الان بی عیب و نقص باشم و همه چیز دان! بلکه توانایی آگاه شدن،رشد کردن و با جریان زندگی پیش رفتن رو به دست اوردم و قرار نیست این آموزش هیچ وقت متوقف بشه
حالا میدونم که میتونم بهترین انسانی که میتونم رو تربیت کنم و تحویل جهانی بدم که نه تنها بد نیست بلکه بسیار توانایی بهشت بودن داره.همونطور که میتونه جهنم باشه.جهان من نه سیاهه نه سفیده بلکه کامله.
اونقدر بزرگ شدم که نخوام بندی رو به دست و پای اون فرزند بزنم یا بترسم از این که چیزیش بشه و بره و تجربه کنه.
حالا میدونم اگر روزی دست به انتخاب بزنم که فرد دیگری رو به این جهان اضافه کنم یا نکنم، بهترین و بالغانه ترین تصمیم رو گرفتم و نتیجه ش عالی میشه.
همین دیگه.بالاخره نوشتنم اومد:)
- دوشنبه ۲۷ ارديبهشت ۰۰
