سلام
بریم سراغ اصل مطلب!
بله من از راه نسبتا دوری اومدم دانشگاه. تقریبا 1000 کیلومتر با خونه فاصله دارم و خوابگاهی ام
یه اتاق پنج نفره با تخت های یک طبقه! که از این نظر به شدت راحته
بقیه خوابگاه ها رو نمیدونم اما خوابگاه من از نظر اندازه اتاق و کمد و سرویس بهداشتی و آشپزخونه خوبه.راضی و راحتم. فقط دیوار اتاقش زیادی شلوغه! که شخصا بازم باهاش مشکلی ندارم.اما هم اتاقی هام باهاش مشکل دارن
این که توی خوابگاه بهتون سخت بگذره یا نه کاملا به شخصیت خودتون بستگی داره
راستش من میترسیدم اون اوایل! چون توی خونه خودمون حتما باید اتاق خودم میخوابیدم.تنهای تنها.و در رو هم عموما قفل میکردم و لباس های راحت تری میپوشیدم
فکر میکردم اگه بیام توی یه اتاق پنج نفره دیگه خوابم مختل میشه و خیلی اذیت میشم.اما بعد از سه چهار شب عادت کردم.
مسئله ی آشپزی زیاد مطرح نیست چون تا پنج شنبه غذای سلف رو دارید.و حتی میتونید پنجشنبه ها واسه جمعتون هم پرس اضافی سفارش بدید
توی این یک ماه به جز روزهای اول که کارت سلفم فعال نشده بود من فقط یک بار آشپزی کردم
به نظرم آشپزی کردن اینجا میتونه از سخت ترین کارهاش باشه.حداقل واسه من
این از این! سوال بعدی درمورد فاصله و خونه رفتن
اگه خود دانشگاه رو بخوام بگم که غالب دانشجوها از خود تهران و کرج و ری و... میان.و خوابگاهی نیستن.
بقیه هم که خوابگاهی هستن به خونشون نزدیک تر از من بودن 90% اونایی که تا الان دیدم
هر آخر هفته اتاق ما خالی میشه! و دو نفر میمونیم
یکی من.و اون یکی متغیره
راستش من قصد داشتم ترم اول اصلا خونه نرم.و دیدن بچه هایی که آخر هفته چمدون به دست محوطه خوابگاه رو طی میکنن واسم سخت نبود.اونایی که شمالی ان هر هفته تقریبا میرن خونشون.بقیه بچه ها منتظر یک روز تعطیلات اضافی ان.این اخر هفته اکثر خوابگاه ها خالی شدن! همه رفتن
همه هم کلاسی ها و هم خوابگاهی های من خیییلییی نگران منن که چرا نمیرم خونه:)) که من ترجیح میدادم نگرانیشون رو طور دیگه ای نشون بدن نه با حالت بدی که حس کنم وای چقدر سخته واسم! به هر حال این نوید رو باید بهشون بدم که سه روز دیگه میرم خونه!
برای اینکه شما برید خونتون یا نه باید فاکتورهای مختلفی رو در نظر بگیرید
مهم ترینش توی این وضعیت به نظر من جنبه اقتصادی زمانیش هست.اینکه آیا اون مدت زمانی که میتونید خونتون باشید به نسبت هزینه ای که برای خونه رفتن می دید ارزشش رو داره یا نه
که اگر راهتون دور باشه کمتر جواب مثبت میگیرید
مثلا وضعیت منی که حدود ده تا دوازده ساعت با خونه فاصله دارم با اونی که با بیست هزارتومن و سه ساعته میرسه خونشون خیلی متفاوته!
اگه شخصیت وابسته ای داشته باشید دوری زیاد براتون سخت میشه.وقتی مریض میشید(مثل الان خودم)تنهایی باید برید دکتر و از خودتون مراقبت کنید.نمیتونید امیدوار باشید به آخر هفته ای که میشد برید خونه و خانواده رو ببینید
به طور کلی اگر بخوام بگم
اگر آدمی هستید که از اول زندگی وابسته بودید و هیچ وقت تنهای تنها جایی رها نشدید برای اولین بار خیلی از خونه دور نشید. فاصله های چهار پنج ساعته رو نهایتا انتخاب کنید.یا جایی رو انتخاب کنید که فامیلی چیزی داشته باشید.الان خیلی از بچه های خوابگاه اخر هفته ها میرن خونه اقوامشون که تهران هستن.یه استراحت و تفریح و تجدید قوا دارن و برمیگردن
و نکته خیلی مهم اینکه اگه رشته تون سخت باشه یا دانشگاهتون سختگیر یا هر دو! دیگه زمانی برای فکر کردن به در و دیوار خوابگاه و غذای سلف و .. ندارید! مشغول درس خوندن میشید و یادتون میره کجایید کلا !!
نمیدونم دیگه چی باید بگم :)) سعی کردم به سوالهای شما فقط جواب بدم.اگه چیزی جا مونده بود بهم بگید
پ.ن: خب ببینید برای هر کسی یه مسائلی مهم و حیاتیه.و ارزشهاشون طبقه بندی میشه. پست قبلی رو که من نوشتم و گفتم اعتماد کرده بودم یه سری برداشت های اشتباه شد
توی همچین فضایی من اولین قدمی که در راستای اعتماد کردن میتونستم بردارم وسایلم بود.یعنی از یه جایی به بعد وقتی با بچه ها اشنا شدیم دیگه نیازی نمیدیدم در کمدم همیشه قفل باشه یا کیفم توی کمد باشه. این اولین گامی بود که در راستای اعتماد کردن برداشته بودم.
با اتفاقی که افتاد دیدم اشتباه کردم.شاید کار اون ها درست نباشه اما مقصر اصلی منم که مراقب خودم و وسایلم نبودم.وقتی من کیف پولم رو میذارم روی تخت و سه چهار ساعت میرم بیرون هر اتفاقی ممکنه بیفته! پس شمایید که باید مراقب خودتون باشید.به قول یکی از دوستان همینجا ، هر قدر هم با کسی توی خوابگاه صمیمی شدید باز هم مراقب باشید و این مدلی اعتماد نکنید
من دوستان چندساله ی دبیرستانم خیلی از مسائل شخصی و اعتقادات و ... م رو نمیدونن.معلومه که هم اتاقی هام هم نمیدونن دیگه! در واقع نگفتم
نیازی هم نیست بگید.
ارزشی که من برای مسائل روحیم قائل بودم بیشتر از مسائل مادیم بود. و خوشحالم که ریسکم هم روی همون مسائل مادی بودی و ضربه بدتری نخوردم
فقط از این به بعد هم مثل روزهای اول باید محافظه کار باشم.یهو فکر نکنید خوابگاه خونه ست و هم اتاقی ها خانواده :)) همچین چیزی نیست.باهاشون خوش باشید و دوستشون داشته باشید اما اعتماد صددرصدی نکنید.
و حال من در رابطه با موضوع پست قبل؟تغییر رفتاری با بچه ها ندادم.فقط دیگه مراقبم
و کلا حسم هنوز به حالت طبیعی برنگشته.منفیه
- جمعه ۱۱ آبان ۹۷
