!…سه نقطه های دل لیمو...!

تبریکککک :))) 

مبارک باشه:))

تبریک تبریک تبریک :)))))

دقیقااااا مثله تو بودم😂

راستی!تبریک و از این صوبتا! 😂😂😂

شیرینی منو بدین میخوام برم :)

تبریک عزیزم(*

بسیار تبریک!

دقیقا!:)))

مبارکههه ❤❤❤

تبریک میگم عزیزم😘😘😘

مبارکه 🌺

تبریک:))

قربون شما:*

آها فک کردم چند تاس

 مبارکه ... تبریک عرض میکنم 

تبربک دوست عزیز

شادی هاتون بی پایان

امیدوارم پله های موفقیت رو همینطوری دوتا دوتا بری بالا :)) تبریک

بسیار عالی!!تبریک میگم!!

خیلی مبارکه :)

سلام لیمو جون، تبرررریک فراوان، ایشالله همیشه موفق و خوشحال باشی عزیزم

سلام
مبارکتون باشه
عیدتونم مبارک

خیلی مبارک
عید هم

تبریکککک:)

کیلیلیلیللیلیلیلیلی مبارکککککککککک

واااای وااااییییییی 

مبارررررررررررررکههههههههههه:)

فداتم ک...😍💪✌💖

مبارکتون باشه ایشالا تو مراتب بالاتر ببینمتون :))

ماشالا ماشالا ؛

قضیه چیه؟
لیست وبلاگ های منتخب بیانه؟
والّا خودت که هیچی، منم افتخار می کنم که الآن دارم یه وبلاگ منتخب رو دنبال می کنم.
آدرس صفحه ش رو بذار ما هم بریم ببینیم دلمون وا شه. :)))
همیشه به طرز غیر قابل باوری وبلاگ های منتخب بلاگفا برام مسخره بودن. کلیشه کلیشه کلیشه.

به... حظ بردیم. یه آشنا دیدیم بینشون. :)))
جدا حس خوبی داشت.

نه به نظرم هنوز کلیشه نشدی واسه من یکی... چون هنوز بی تعارف ذوق ش رو دارم که تب وبلاگت رو باز کنم و بخونم که چی نوشتی. این حس رو نسبت به وبلاگ های کلیشه ندارم.

ولی می دونی چی اذیتم می کنه؟
حجمی از مهربونی و معرفت تو یه سری وبلاگ ها هست... که خب باورش سخته.
همه زیر کامنت ها قربون صدقه ی هم می رن... همه ش به هم یادآوری می کنن زندگی چه قدر زیباست... چپ و راست از عشق می نویسن... از محبت... از امید...
مشکلی با ایناش ندارم. ولی وقتی به خودم می آم در حالی که دارم از خودم می پرسم: "پس چرا زندگی واقعی اینجوری نیست؟ چرا تو دنیای واقعی آدما اینجوری نیستن؟" دل سرد می شم.

زیبا بود که اگه تک تک آدمایی که می آن اینجا قربون صدقه ی هم دیگه می رن، تو دنیای واقعی هم این انرژی رو حداقل به یه نفر منتقل می کردن. یکم تو طول روز به هم لبخند می زدن لااقل. این که همه چی در حد حرف باشه... و صرفا برای ادای احترام... و یا مرامی... ایناس که کلیشه ش می کنه.

چند وقت پیش همین وبلاگ خودت بود تو یکی از پستات یه کامنت مزخرف گرفته بودی که پر از :) اینا بود. تهش هم برات آرزوی ارتقا شخصیت کرده بود یارو.
اونو که خوندم یه حس عجیب غریبی داشتم. اون حسّی ه که یه آدم در مواجهه با کلیشه ها می گیره. حس می کنه داره دروغ می شنوه و حالش به هم می خوره در آن لحظه. مشکل اینه که طرف این قدر این قدر چنین رفتاری رو تو دنیای واقعی ش ندیده که نمی تونه باور کنه اینا واقعی اند.

یعنی ببین مثل اینکه من الآن بیام برای تو تعریف کنم این تابستون رفتم به کشوری که از ابر هاش به جای برف، آبنبات می بارید و اون قدر که از اون آب نبات ها خوردم که ترکیدم.
"چرت میگه." این فکریه که می کنی. در همین حد غیر قابل باوره برای اون فرد هم.

ولی خب تو واقعی ترینی و همین برای خودت کافیه و فکر کنم لازم نیست به دل هیچ کس هم راه بیای. همین که خودت بدونی کلیشه نیستی واسه کل جهان کافیه. ما کی باشیم اصلا.
دلیل نمی شه چون در سطح درک ما نیست واقعی نباشه. آدم های خوبم وجود دارن. زیادم هستن حتّی. و دنیاشون یه چیزی شبیه همین وبلاگ لاکچری هاست... پر از دوستی... خنده... شادی... امید... محبّت...
 منتها اون قدر دورن از ما ها... که فقط تو کلیشه ها می تونیم بهشون بخندیم و خودمون رو گول بزنیم که وجود ندارن.

با همین فرمونی که گرفتی دستت برو جلو، حرف هیچ کس هم برات مهم نباشه. مهم خودتی که فکر کنم صد در صد از وبلاگت لذّت می بری.
keep going. :دی
و تبریک مجدد.